Αναμνήσεις από το Γυμνάσιο Πεδουλά

(Δ ΤΑΞΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-1958-ΟΙ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΕΣ ΤΟ 1943) 

Στα 100 χρόνια της γέννησης του
Η θήτευση σ ένα πνευματικό Ίδρυμα στα άγουρα χρόνια της εφηβείας, που σου προσφέρει μοναδικές γνώσεις και εμπειρίες , σα ξυπνούν λες από βαθύ λήθαργο πάθη και όνειρα, προσανατολίζοντας και εξιδανικεύοντας τα σε αληθινές αγάπες της θρησκείας και της Πατρίδας , σου δημιουργούν έντονες και συγκινησιακές αναμνήσεις, που σου γίνονται συνοδευτικές τις υπόλοιπης ζωής σου. Κι αποτελεί , σα να ξαναβαφτίστηκες σε μια πνευματική κολυμβήθρα ,ευλογημένη συγκυρία στα πρώτα χρόνια της νιότης σου , να παρακολουθείς και να συμμετέχεις με ενθουσιασμό και περηφάνεια αλλά και κάποια αδιόρατη αγωνία , τις μάχες , τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια και το θάνατο των νεαρών παλληκαριών της ΕΟΚΑ στον υπέροχο εκείνο Αγώνα του ΄55-'59 για την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού.

  

(ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ-1962) 

Θυμάμαι τις απροειδοποίητες εισβολές στρατιωτικών αποσπασμάτων του Αγγλικού στρατού στο Γυμνάσιο για έρευνες τις ώρες των μαθημάτων , μήπως ανακαλύψουν φυλλάδια ή όπλα μέσα στις τάξεις και στις τσάντες των μαθητών για να βρουν αφορμή να κλείσουν τον τηλαυγή φάρο της περιοχής που εξέπεμπε Ελλάδα και Ορθόδοξία.
Θυμάμαι, όταν τα στρατιωτικά αυτοκίνητα των Άγγλων έκαναν κυκλωτικές κινήσεις γύρω από το Γυμνάσιο κι εμείς βγαίναμε στους γύρω λόφους να τους πετροβολάμε ,τις αγωνιώδεις εκκλήσεις και νουθεσίες του μακαριστού διευθυντού μας κ.Κωνσταντίνου Γιαλλουρίδη να επιστρέψουμε στις τάξεις, έχοντας την έγνοια μήπως και μας πυροβολήσουν οι στρατιώτες.

 

 

(Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ)

 

Θυμάμαι πως ο νους και η καρδιά μας, εκείνα τα χρόνια δεν ήταν τόσο στα μαθήματα όσο στον αγώνα σης ΕΟΚΑ που έγινε και δικός μας αγώνας και ολόκληρου του Κυπριακού λαού. Στις μάχες, στις κακουχίες, στα βασανιστήρια, στα συρματοπλέγματα, στις φυλακές, στις επιτυχίες και αποτυχίες της Οργάνωσης. Στον ενθουσιασμό που προκαλούσε ρίγη συγκίνησης η ενωποιός δύναμη του άγνωστου αρχικά αλλά μετέπειτα θρυλικού Διγενή που ξαναζωντάνευε τον άλλο Διγενή, τον Ακρίτα, που πάλευε με τον Χάροντα στα "μαρμαρένια αλωνια" , προστατεύοντας τα ακριτικά σύνορα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

  

 

Θυμάμαι μια φορά, που Άγγλοι στρατιώτες με τον όγκο τους και την άρτια στρατιωτική τους εξάρτηση διέλυσαν μια μαθητική παρέλαση σε εθνική επέτειο και αναγκαστήκαμε να σκορπιστούμε σε άλλους δρόμους και στα σπίτια, για να αποφύγουμε την σύλληψη. Όμως ο κύριος όγκος των μαθητών αντί να σκορπιστεί μαζεύτηκε στο Οικοτροφείο των Ηλυσίων, πιστεύοντας λανθασμένα ότι εκεί θα ήταν ασφαλισμένοι. Άλλά οι στρατιώτες δεν θεώρησαν ότι το Οικοτροφείο ήταν άσυλο και με περισσή επιθετικότητα και αγριάδα παραβιάζοντας και σπάζοντας τις πόρτες άρχισαν να μαζεύουν τους μαθητές του Γυμνασίου ρίχνοντας τους, από την μια σκάλα στην άλλη και χτυπώντας τους με τα γκλοπς που ήσαν εφοδιασμένοι...

Όμως για να μην μείνω στα του Αγώνα μονάχα, θυμάμαι την συγκινητική και εξαντλητική ανάλυση από πολλές πλευρές μιας δραματικής ιστορίας στα Νεοελληνικά αναγνώσματα που εκτυλίχτηκε πριν από την έξοδο του Μεσολογγίου, από τον φιλόλογο-καθηγητή μας κ.Γαβριηλ Μηνά. Συγκεκριμένα ήταν τα διλήμματα ενός Έλληνα που ονομαζόταν Γούναρης και δούλευε αναγκαστικά με την οικογένεια του στους Τούρκους. Αυτός ο Γούναρης έτυχε να ακούσει ότι οι Τούρκοι θα έκαναν έφοδο στο Μεσολόγγι την νύχτα των Χριστουγέννων όταν οι Έλληνες θα ήσαν στις εκκλησίες. Το μεγάλο αυτό μυστικό ίσως να ήταν σωτήριο για τους πολιορκημένους Έλληνες ,όμως για την οικογένεια του ήταν σίγουρα ο θάνατος. Στο τέλος νίκησε η αγάπη του για την Πατρίδα και η σωτηρία των πολλών, θυσιάζοντας με τραγικό τρόπο την οικογένεια του...

Θυμάμαι τέλος τον παθιασμένο για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία ,ακατάβλητο και απροσκύνητο Γυμνασιάρχη μας κ.Κωνσταντινο Γιαλλουρίδη. Σε κάποιες ανάπαυλες των μαθημάτων συνήθιζε να μας διηγείται ιστορίες από τον ελληνοιταλικό και ελληνογερμανικό πόλεμο του '40-'41. Ήταν τότε φοιτητής στην Αθήνα και με την κήρυξη του πολέμου κατατάγηκε εθελοντής στον Ελληνικό στρατό. Μας έλεγε ότι είχαν συνηθίσει να αναγνωρίζουν τα αεροπλάνα που τους πλησίαζαν από το θόρυβο που προκαλούσαν, αν αυτά ήταν ιταλικά ή γερμανικά. Τα Ιταλικά ποτέ δεν έβρισκαν το στόχο τους, ενώ τα γερμανικά πάντα ήσαν εύστοχα .Έτσι μια φορά κοντά σε ένα γεφύρι άκουσαν τον θόρυβο των αεροπλάνων. Όμως οι γνώμες τους ,διχάστηκαν. Από την ομάδα του, οι μισοί θεώρησαν οτι ήταν γερμανικά, ενώ οι άλλοι εκτίμησαν ότι ήταν ιταλικά και αστειευόμενοι πήγαν κάτω από το γεφύρι, σίγουροι για την εκτίμηση τους. Δυστυχώς όμως για αυτούς, τα αεροπλάνα ήταν γερμανικά...

  

Οι αναμνήσεις πολλές, αλλά μονάχα κάποιες επιλεκτικές μπορούν να αναφερθούν σ ΄ένα μικρό σημείωμα στον Τύπο. Ας ελπίσουμε ότι έστω και αυτό ,θα μπορέσει να αποτελέσει κάποιο έναυσμα για περεταίρω...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΗΣ

 

πηγη elemesos.com